Obiekt basenowy bez zjeżdżalni wodnej jest, mówiąc wprost, mało atrakcyjny. Planując inwestycję w zjeżdżalnię wodną, warto przyjrzeć się wszelkim rozwiązaniom gwarantującym bezpieczne „lądowanie” w wodzie oraz wyjście ze zjeżdżalni z uwzględnieniem ciągu pieszego.

W zależności od typu zjeżdżalni, kąta nachylenia, długości zjeżdżalni i osiąganej prędkości zjazdu powinniśmy dopasować typ tzw. wanny bezpieczeństwa.

Wyjścia ze zjeżdżalni dzielimy na 3 główne rodzaje:

1. kończące się w wannie hamownej

2. kończące się w ogólnodostępnej niecce

3. kończące się w niecce z elementem hamującym

Różnią się one zasadniczo stopniem kontroli ruchu zjeżdżających osób w relacji z otoczeniem.

 

Zjeżdżalnie kończące się wanną hamowną

Do zalet wanny hamownej, która jest elementem integracyjnym zjeżdżalni wodnej zaliczamy:

- bezpieczny ześlizg do basenu głębokości ok. 30 cm
- zminimalizowane ryzyko uderzenia w inną osobę, poprzez wytworzenie „poduszki wodnej” w trakcie zjazdu
- szybkie opuszczenie atrakcji i strefy lądowania
- kontrola utrzymania zjeżdżającego na jednym torze (przy zjeżdżalni wielotorowej)

Wannę hamowną stosuje się praktycznie do wszystkich typów zjeżdżalni, od łatwiejszych, tj. najpopularniejszej Anakondy, poprzez bardziej ekstremalne zjeżdżalnie jak np. Kamikadze, zjeżdżalnię wielotorową, czy Wahadło.

Jakie są wady takiego rozwiązania?

Trzeba wygospodarować dodatkowe miejsce na obiekcie basenowym, które będzie otoczone strefą bezpieczeństwa jak np. ścianki, chodniki itp. Ponieważ długość wanny hamownej nie jest wprost określona w opisie normy europejskiej 1069-01 a jedynie wskazuje na szacunkowe wymiary strefy bezpieczeństwa, to zadaniem inżynierów jest wyliczenie odpowiednich wymiarów i symulacji zjazdu, którą przeprowadza się, aby zagwarantować najwyższy stopień bezpieczeństwa. Z naszego doświadczenia wynika, że przy zachowaniu odpowiednich norm z pewnością nikt nie będzie w stanie wypaść poza wannę hamowną, wpaść na pływających ludzi, czy wpaść głęboko pod wodę. Ponadto, wanna hamowna wymaga około 3-5 m3 dodatkowej wody w obiegu. W najgorszym wypadku, gdy jest niewłaściwie wyprofilowana, może dojść do wylewania się dużej ilości wody na chodniki a rozwiązaniem dla tego problemu jest montowanie burt, które coraz częściej są integralną częścią wanny hamownej.

 

Zjeżdżalnie kończące się w niecce

Takie rozwiązanie stosuje się, gdy znane jest nam podłoże tego zbiornika i posiada ono co najmniej 1m głębokości. Mamy tutaj na myśli stawy kąpielowe o stałej głębokości, czy baseny z wydzieloną strefą bezpieczeństwa określoną przez normę unijną EN 1069-1:2010/AC. Przy tego typu rozwiązaniu, aby zagwarantować pełne bezpieczeństwo zjazdu dla kolejnych osób, należy bezzwłocznie opuścić strefę lądowania wychodząc lub wypływając z basenu. Takie baseny stosuje się często, gdy zjeżdżalnia jest długa, o dużym nachyleniu lub wymaga korzystania z pontonu.

Często, gdy buduje się zjeżdżalnie w kompakcie, czyli kilka zjeżdżalni z jednej wieży startowej, na których osiągamy porównywalne prędkości zjazdu, stosuje się rozwiązanie z jednym basenem – lądowiskiem. Do zalet takiego rozwiązania należy ograniczenie kosztów związanych z zakupem i utrzymaniem kilku wanien hamownych, czy kontrola jednego a nie kilku lądowisk przez ratownika. Dla użytkownika zjeżdżalni może to być forma dodatkowej atrakcji, jakim jest wpadanie do wody z kilkunastu centymetrów w szeroką przestrzeń wodną.

 

Zjeżdżalnie kończące się w niecce z elementem hamującym

Wśród właścicieli obiektów basenowych dominuje opinia, że najlepszym rozwiązaniem jest to pośrednie, czyli połączenie wanny hamownej z niecką basenową. Otrzymujemy wówczas element hamujący oddzielony od strefy do pływania, ale z nią zintegrowany. Takie rozwiązanie łączy przyjemność zjazdu i uczucie wpadania do wody z bezpieczeństwem osób opuszczających strefę lądowania. Podobnie, jak w przypadku basenów do lądowania należy pamiętać o zasadzie bezzwłocznego opuszczania strefy bezpieczeństwa przy wylocie ze zjeżdżalni.

 

Kiedy występuje największe zagrożenie wypadku?

Z obserwacji wynika, że największe zagrożenie stwarza nurkowanie w wannie hamownej przez małe dzieci, nieopuszczanie strefy lądowania, czyli stanie przy wylocie ze zjeżdżalni oraz zatrzymywanie się wewnątrz zjeżdżalni.

Na wiele z tych problemów mamy już sprawdzone rozwiązania. Jednym z najczęściej stosowanych jest system START-STOP, który kontroluje ruch zjeżdżających osób. Aby zapewnić maksimum bezpieczeństwa, czujkę wyjścia montuje się dopiero przy schodkach wyjściowych ze strefy lądowania. Przekroczenie tej bariery daje zielony sygnał kolejnej osobie do zjazdu.

Najnowszym rozwiązaniem jest system kontroli obecności osoby zjeżdżającej na całej długości ślizgu. System ten pozwala zarówno ratownikom, jak i osobom w kolejce obserwować szybkość i postęp zjazdu zapewniając, że poprzednik opuścił atrakcję.

W ofercie Firmy Mazur znajdują się wszystkie wymienione powyżej propozycje. Ponadto, w ciągu 20 lat pracy nad zjeżdżalniami zostały również opracowane indywidualne rozwiązania dla wanien hamownych, zjazdów bocznych i otwartych lądowisk dostosowane do zastanych warunków projektowych, czy istniejącej już architektury wnętrza obiektu basenowego.