W ubiegłym roku oddano do użytku mieszczące się na terenie kampusu Politechniki Łódzkiej Akademickie Centrum Sportowo-Dydaktyczne „Zatoka Sportu”. Jest to kompleks sportowy podzielony na dwie części – pływalnię oraz tzw. strefę suchą.

Pływalnia to przede wszystkim jedyny kryty 50-metrowy basen w Łodzi zapewniający najlepsze warunki do uprawiania sportów wodnych, a w szczególności: pływania, piłki wodnej oraz triathlonu. Basen o wymiarach olimpijskich składa się z 10 torów, a głębokość na całej długości wynosi 2,5 metra. Obok umiejscowiony jest basen 25-metrowy z regulowanym dnem, które w zależności od potrzeb może być ustawione na poziomie od 0 aż do 5 metrów. Odbywają się tutaj kursy nauki pływania, nurkowania oraz aquafitness.

Oprócz strefy basenowej, w Zatoce Sportu powstaje strefa do sportów halowych. Jej serce to wielofunkcyjna hala widowiskowo-sportowa z widownią dla 600 osób wyposażona w nowoczesny system nagłośnieniowy i multimedialny. A obok hali znajdą się sale do sportów walki, fitnessu, duża siłownia o powierzchni 500 m2 oraz dwie klatki do gry w squasha. A dla miłośników wspinaczki ścianki z 60 stanowiskami pozwalającymi na ułożenie ponad 200 linii wspinaczkowych.


Ceramika i wykończenia najwyższej jakości

Założeniem inwestora był obiekt funkcjonalny, estetyczny, a także atrakcyjny i bezpieczny dla użytkowników. Dlatego skupiono się na wyborze producenta ceramiki basenowej, która gwarantować miała zarówno bezpieczeństwo jak i estetykę.

Spośród kilkudziesięciu propozycji różnych producentów ostatecznie zdecydowano się na porcelanę basenową SeraPool, a wybór poprzedzony był wieloma testami i próbami. Badano m.in. poziom antypoślizgowości płytek w obecności wody oraz utrzymanie czystości i łatwość przywrócenia czystości brudnych już płytek. Ceramika SeraPool wypadła na tym tle idealnie.


Sprawdzona, gwarantująca bezpieczeństwo technologia

Okładzina ceramiczna SeraPool wytwarzana jest za pomocą prasowania na sucho i wykonana z najlepszego materiału – porcelany. Dzięki technologii produkcji oraz rodzajowi ceramiki płytki i kształtki mają niską porowatość, dzięki czemu utrzymanie czystości jest łatwiejsze w porównaniu z innymi rozwiązaniami.

Przed wyborem dostawcy inwestor wykonał próby na większości proponowanych przez wielu producentów płytek i to właśnie antypoślizgowe płytki posadzkowe SeraPool przeszły testy najlepiej.

Ważnym aspektem były także badania poświadczające bezpieczeństwo płytek posadzkowych, które sklasyfikowane są w klasie antypoślizgu C na sucho i mokro. Oczywistym jest, że płytki znajdujące się w klasie antypoślizgu B na sucho zostały odrzucone jako te, które nie spełniają oczekiwań inwestora.


Ciekawe i oryginalne wzory

Duży wybór wzorów pozwolił na dobranie odpowiedniej kolorystyki i struktury ceramiki. Na plażę wybrano płytki o strukturze łamanego kamienia Relief w kolorze delikatnej szarości, odpowiadające kolorystycznie systemowym kształtkom do odwodnienia liniowego.

Płytka posadzkowa o wymiarze 25 cm × 25 cm jest lepszym rozwiązaniem niż płytka w standardowym wymiarze basenowym 12,5 cm × 25 cm ze względu na mniejszą ilość fug, co wiąże się z wyższym poziomem higieny. Również kształt rynienki do odwonienia liniowego nie jest bez znaczenia. Kształtka ta jest stosunkowo płytka, przez co użytkownicy obiektu nie potykają się i nie wywracają, a jednocześnie jest wystarczająco głęboka, by odprowadzić wodę z plaży.


Ściany niecek basenowych wyłożone zostały ceramiką w kolorze jasnoniebieskim, dno białym, natomiast oznaczenia pasów torowych kobaltowym. Obrzeża basenu oraz murki ścian nawrotnych wykończono linią Striped, która również posiada klasę antypoślizgowości C na mokro i sucho.

Dodatkowo, poza odpowiednią klasą antypoślizgowości, bezpieczeństwo zapewniają kobaltowe zaznaczenia brzegów murków, kantów i zakończeń.


Jak wspomniano powyżej, wszystkie płytki SeraPool produkowane są w technologii prasowania na sucho, a wykonane są z porcelany. Chłonność wodą wynosi wg normy poniżej 0,5%, a w rzeczywistości jest ona bliska 0%.


Prasowane na sucho, ciągnione czy odlewane – które najlepsze?

Inwestorzy stają zawsze przed trudną decyzją – jakie materiały wybrać. Rynek oferuje wiele marek i produktów a co za tym idzie, niesie także często sprzeczne ze sobą informacje na temat wyższości technologii, oraz jakości produktów.


Warto więc wspomnieć, że istnieją trzy sposoby wytwarzania ceramiki:

Płytki i kształtki basenowe, ze względu na wytrzymałość i jakość powierzchni należą zwykle do grupy A lub B. Jednak nawet te dwie grupy różnią się znacznie między sobą, co jest widoczne zarówno w teorii, jak i w praktyce (odzwierciedlają to np. wymogi ISO). Wadą płytek ciągnionych jest duży rozrzut wymiarowy i mała wytrzymałość, a prasowanie na sucho niesie ze sobą trudność wykonania elementów o skomplikowanych i nieregularnych kształtach.

Wymogi ISO zawierają kilka parametrów dotyczących jakości powierzchni, czyli równości wymiarów, równoległości i prostopadłości kantów oraz własności fizycznych. Porównanie wybranych wymogów ISO dla płytek ciągnionych oraz prasowanych na sucho z tej samej, najniższej grupy chłonności wodą (E < 0,5%) Ia ukazuje poniższa tabela.

Źródło: informacja techniczna jednego z wiodących producentów płytek ciągnionych
 

Jak pokazano w tabeli, żeby wyroby prasowane na sucho zostały zakwalifikowane do najlepszej jakościowo grupy Ia muszą spełnić nawet trzy razy bardziej restrykcyjne wymagania dotyczące stałości wymiarów niż płytka ciągniona. Ceramika prasowana na sucho jest również twardsza (niższy poziom ścieralności wgłębnej) i bardziej odporna na pęknięcia (wyższy poziom siły zginającej, pod wpływem której płytka może pęknąć) od ceramiki ciągnionej dzięki większej gęstości masy, co oczywiście jest zasługą prasowania pod wysokim ciśnieniem.

Materiałoznawcy są zgodni co do wyższości technologii prasowania na sucho nad techniką ciągnioną. Przy wykończeniach niecek, hal basenowych, stref spa, saun i zapleczy sanitarnych niezwykle istotna jest precyzja, równość powierzchni oraz wytrzymałość wyrobów ceramicznych, ponieważ to te aspekty przekładają się na jakość, trwałość wykończenia i bezpieczeństwo użytkowników obiektów.


Porcelana, kamionka czy fajans?

Kolejnym kryterium przy wyborze ceramiki do obiektów jest jej rodzaj. Jest on równie istotny jak sposób produkcji, ponieważ rodzaj ceramiki w głównej mierze odpowiada za trwałość zastosowanych rozwiązań.

Obecnie najpopularniejszymi rodzajami ceramiki są: porcelana, fajans, porcelit, kamionka i miękka ceramika garncarska. Różnią się one między sobą przede wszystkim porowatością, co przekłada się na chłonność wodą, wytrzymałość na uszkodzenia mechaniczne, zaplamienia, twardość i przede wszystkim trwałość i jakość wykończenia. Im mniejsza porowatość powierzchni, tym ma ona lepsze parametry techniczne, co w konsekwencji przekłada się na jakość oraz trwałość.

Porcelana – choć kojarzona zwykle z delikatną zastawą - jest najtwardszym (porównywalnym z granitem) oraz najbardziej wytrzymałym i odpornym na ścieranie materiałem. To dlatego znalazła ona szerokie zastosowanie m.in. w:

Fajans - to jeden z najtańszych surowców. Jest intensywnie szkliwiony, by uzyskać ładną powierzchnię. W masie kolor jest szary i niestety bardzo łatwo się brudzi i łamie ze względu na porowatą powierzchnię. By zmniejszyć poziom chłonności wodą, szkliwione płytki oraz elementy ceramiczne wykonane z fajansu mogą zawierać tlenek ołowiu, tlenek wapnia, tlenek cynku i tlenek sodu. Nie jest to materiał wytrzymały oraz odporny na uderzenia i warunki atmosferyczne.

Porcelit (półporcelana lub porcellanato) – jest to wyrób pośredni pomiędzy porcelaną a fajansem. Posiada barwę białą, kremową lub szarą, jest stosunkowo gęsty i posiada zdecydowanie wyższą wytrzymałość mechaniczną niż fajans.

Kamionka - do wyrobów z kamionki zalicza się: terakotę, klinkier, cotto i gres czerwony. W zależności od sposobu produkcji oraz temperatury wypalania mogą mieć one stosunkowo wysoką wytrzymałość mechaniczną oraz odporność na działanie kwasów i zasad. W masie mogą przyjmować kolor od żółtego poprzez czerwony i mocny brąz do szarości.

Miękka ceramika garncarska - stosowana przede wszystkim do ceramicznych wyrobów ludowych. Formuje się ją zwykle ręcznie lub na kole.

Użyteczną sztuczką ułatwiająca rozpoznawanie jakości wyrobów ceramicznych jest… odgłos, jaki wydają, kiedy się w nie puka. Czym niższy i czystszy, tym gęstość masy jest większa, co przekłada się na lepszą jakość i dłuższą trwałość.

Innym sposobem jest ważenie – czym gęstszy materiał, tym będzie on cięższy.


Nasiąkliwość

O chłonności wodą mówi norma DIN EN ISO 10545-3. W informacjach technicznych producentów wyrobów ceramicznych oznacza się ją jako E. Właściwość tę mierzy się procentowym wzrostem wagi próbki poddanej działaniu gorącej wody w stosunku do próbki suchej.

Przedziały grup chłonności wodą:

Antypoślizgowość

Antypoślizgowość określa się literami A, B i C dla stopy bosej (DIN 51 097) oraz od R9 do R13 dla stopy obutej (DIN 51 130). Poniższy schemat pokazuje zależność pomiędzy współczynnikiem tarcia a klasami antypoślizgu. Warto też wspomnieć, że współczynnik tarcia jest tangensem maksymalnego kąta nachylenia powierzchni, przy którym powierzchnia jest antypoślizgowa. W zależności od sposobu pomiaru podaje się albo maksymalne nachylenie powierzchni, albo współczynnik tarcia.

WSPÓŁCZYNNIK TARCIA A KLASY ANTYPOŚLIZGU


WSPÓŁCZYNNIK TARCIA I KĄT NACHYLENIA A KLASY ANTYPOŚLIZGU POSADZKI

Źródło: Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie

Normy DIN określają minimalne poziomy antypoślizgu (np. na plażę basenu jest to klasa B). W wielu przypadkach klasa B okazuje się niewystarczająca. Sucha posadzka o klasie B jest bezpieczna dla dorosłego użytkownika, ale dla biegającego dziecka przy zachlapanej powierzchni już nie. Na szczęście coraz więcej inwestorów ma taką świadomości, co przekłada się na coraz większe  zainteresowanie płytkami na plażę i obejścia w klasie minimum C. Jest to zdecydowanie pozytywny trend. Jednak co w przypadku, gdy płytka na sucho ma klasę B, a na mokro już klasę A? Doświadczenia wielu obiektów pokazują, że gdy płytka o klasie B jest mokra, może być bardzo niebezpieczna.


Uwaga – niebezpieczeństwo!

W obiektach basenowych znajduje się wiele newralgicznych punktów – korona basenu, murki wokół rekreacji, dno brodzika dla dzieci, nogomyjki, posadzka pod prysznicami czy schody na zjeżdżalnię. W tych miejscach należy bezwzględnie używać płytek klasy C, i to w górnej granicy, mierzonej na mokro, ponieważ powierzchnie te znajdują się albo pod wodą, albo są narażone na zachlapania. Coraz częściej dochodzi również do sytuacji, w których płytka ma wykonane badania jedynie na stopę obutą, a klasa antypoślizgu R jest „konwertowana” na klasę dla stopy bosej. Jest to również ryzykowny proceder, ponieważ badania dla bosej i obutej stopy są wykonywane, w zależności od techniki pomiaru za pomocą różnych głowic czy też powierzchni ścierających, które różnią się od siebie twardością i gładkością.


Warto zapamiętać